چگونه به فرزندان تان در انجام تکالیف شان کمک کنید

زمانی که فرزندتان به شما می گوید نمی تواند یک مسئله ریاضی را حل کند یا نمی تواند یک کلمه پیچیده را بدون کمک شما تلفظ کند، بلافاصله به کمک او نشتابید. ما یک برنامه درسی داریم تا او را مستقل بار بیاوریم.

چگونه به فرزندان تان در انجام تکالیف شان کمک کنید

تکالیف مدرسه هم مانند بسیاری از چیزها نسبت به زمانی که ما بچه بودیم روز به روز پیچیده تر و سخت تر می شوند. 

خصوصا این روزها که با بحران کرونا درگیر هستیم. و باید کودکان / دانش آموزان را در منزل آموزش بدهیم در نتیجه انتظارات از دانش آموزان و معلمان بالاتر است و والدین چالش های اضافی دارند مانند:

کنترل آیپدها/ گوشی های هوشمند/ تلویزیون/ برنامه های ورزشی و تسلط بر یک برنامه درسی جدید از جمله: این مکعب های لعنتی که در حال حاضر در مهد کودک ها در درس ریاضی از آن ها استفاده می کنند.

علی رغم مطالعاتی که نشان می دهد تکالیف حتی برای مدارس ابتدایی فایده ای ندارند، اما هنوز هم وجود دارند. خبر خوب این است که: نیازی نیست آنقدرها که فکر می کنید

در این تکالیف دخالت کنید. در حقیقت نباید دخالت کنید و نباید آن ها را برایشان انجام دهید.

دکتر کتی وُتروت استاد آموزش در دانشگاه میسوری سنت لوییس و بنیان گذار سایت آموزشی HomeworkLady.com می گوید:

” هدف از تکالیف این است که به فرزندان خود کمک کنیم تا به یادگیرندگانی مستقل تبدیل شوند“.

آیا این بدان معناست که شما می توانید آن ها را در اتاق شان نگه دارید و انتظار داشته باشید که 30 دقیقه ی بعد با چک لیست کامل شده بیرون بیایند؟

متاسفانه، نه. اما راهکارهای ساده ای وجود دارند که می تواند این روند را برای هر کسی که درگیر این موضوع است ساده تر کند.

اجازه دهید فرزندتان یک برنامه روزانه ایجاد کند

گام اول این است که با دادن این اجازه که چه زمان، کجا و چگونه تکالیف خود را تکمیل کند او را قدرتمند و صاحب اختیار کنید.

دکتر دبورا استیپل، مشاور والدین و مشاور دانشکده تربیت بدنی دانشگاه استنفورد پیشنهاد می کند: “از او بپرسید که آیا ایده ای برای مدیریت بهتر تکالیفش دارد یا خیر”.

اگر ایده ای ندارد، پیشنهاداتی به او بدهید. مثلا: (“بهتر نیست اول یک میان وعده سبک بخوری؟” “آیا می خواهی قبل از انجام تکالیفت در حیاط خلوت کمی بازی کنی”؟)

هر چیزی که او پذیرفت را به عنوان یادآوری یادداشت کنید.

به یاد داشته باشید که ممکن است شما زیر یک سقف روزمرگی های متفاوتی داشته باشید. سارا هولووی مادر چهار فرزند در هاولاکِ کالیفرنیای شمالی می گوید:

“هر یک از بچه های من در مکان های مختلف خانه درس می خوانند”.

“فرزند 9 ساله م روی زمین، فرزند 16 ساله م روی تختش، و دو فرزند دیگرم که 11 و 12 ساله هستند روی میز نهار خوری تکالیف شان را انجام می دهند”. کارشناسانی که با آن ها صحبت کردم به من گفتند:

مورد آخر گزینه بسیار خوبی ست زیرا شما در حین انجام کارهای خودتان می توانید به فعالیت آن ها هم نظارت داشته باشید.

یک چیز در مورد تمام بچه های هالووی مشترک است، آن هم این است که تا تمام نشدن تکالیف هیچ کدام اجازه ندارند تلویزیون تماشا کنند.

استفانی دونالدسون پرسمان مدیر کل مرکز روان شناسی کودکان انگلستان جدید می گوید: “این قانون این پیغام را می رساند که ابتدا باید تکالیفت را انجام دهی سپس تلویزیون تماشا کنی”.

اگر در تابستان هیچ برنامه ای برای تماشای تلویزیون و چیزهایی از این قبیل نداشتید، در ابتدای سال تحصیلی چنین قانونی را وضع کنید”.

به او نزدیک باشید تا بر کارش نظارت داشته باشید (نه این که اشتباهاتش را تصحیح کنید)
تکالیف به معلمان کمک می کند تا متوجه شوند که دانش آموزان درس را یاد گرفته اند یا خیر پس شما آن ها را به جای فرزندان تان انجام ندهید.

مت واکارو یک معلم مقطع ابتدایی در لوکاست وَلی در نیویورک می گوید:

“ما دوست داریم اشتباهات را بدانیم”. شما باید این طرز فکر که هرگز نباید اشتباهی داشته باشی را از فرزندان تان بگیرید هر چند که در برخی بچه ها کار بسیار سختی ست.

دونالدسون پرسمکن این رویکرد را توصیه می کند:

“به بچه های خود بگویید می توانند هر شب فقط سه سوال از تکالیف روزانه شان را از شما بپرسند اما از این تعداد بیشتر را خودشان موظفند انجام دهند یا دور آن را خط بکشند و به معلم شان نشان دهند”.

من این را با پسرم تمرین کردم، و او معتقد است من تنها مادری در دنیا هستم که به سوالات فرزندش پاسخ نمی دهد. زمانی که او از من پرسید:

“این جمله برای چیست؟”

من پاسخ دادم، “آیا این واقعا یکی از همان سه سوالی ست که می خواهی شب از من بپرسی؟

” جمله ای که او در نهایت نوشت چه بود؟

“تکالیف بسیار سخت است زیرا مادرم به من کمک نمی کند”. من به خودم افتخار کردم.

اگر فرزند شما فریاد می زند که “مامان، من به کمک نیاز دارم” به او بگویید به محض اینکه کاری که دارید انجام می دهید تمام شود بالای سر او خواهید بود.

جسیکا لاهِی معلم انگلیسی مقطع راهنمایی و نویسنده “مزیت شکست: چگونه والدین یاد می گیرند با آزادی عمل دادن به فرزندان شان آن ها موفق بار خواهند آمد” می گوید:

” هر چقدر دیرتر به سراغ فرزندتان بروید، احتمال اینکه دستورالعمل ها را دوباره مرور کند و دوباره روی مسئله ها کار کند بیشتر است”.

با این حال، چون تکالیف روزانه ی درسی برای مدیریت کردن زمان هستند، پس اجازه ندهید فرزندان تان زمان زیادی را صرف انجام تکالیف کنند.

انجمن ملی آموزش و پرورش و انجمن آموزش ملی توصیه می کند که فقط 10 دقیقه در شب برای مقطع اول، 20 دقیقه برای مقطع دوم و 30 دقیقه برای مقطع سوم و در سایر مقاطع تحصیلی به همین ترتیب.

(البته این شامل زمانی که بچه ها از جمله بچه من، قبل از اینکه چیزی بنویسد، شروع به شکایت می کند؛ نیست).

بیشتر بخوانید :

ترفندهایی برای خلاصه نویسی درس و کتاب

تا چه اندازه از استعدادها و توانايي‌هاي خود مطلعيد؟

۵۰ عادت افراد بسيار موفق که بايد در مورد آنها بدانيد (قسمت آخر)

به ساعت نگاه کنید:

اگر فرزند شما صادقانه تلاش کند اما تکالیف در زمان تعیین شده به پایان نرسیدند، کار را تعطیل کنید و یادداشتی را به معلمش بنویسید.

با معلم فرزندتان به طور مرتب در ارتباط باشید

به فرزندتان نشان دهید که شما و معلمش با یکدیگر همکار هستید، و ارتباط مداومتان با یکدیگر کاملا ضروری ست. کِسی فرگوسن معلم مقطع چهارم در بنینگتُنِ وِرمُنت می گوید:

“من به والدین می گویم هر زمانی که در مورد تکالیف سوالی دارند، با من تماس بگیرند، به من ایمیل بزنند یا حضوری با من صحبت کنند”.

با این که معلمان از بازخورد استقبال می کنند، اما از گفتن نظرات انتقادی در مقابل فرزندتان بپرهیزید. اگر فرزندتان از موضوعی شکایت می کند، نگویید:

این مسخره ست. من با معلمت تماس می گیرم. دکتر استیپِک می گوید: “شما می خواهید فرزندتان بداند که شما همیشه طرف او هستید، اما هرگز چیزی که در مدرسه اتفاق می افتد را زیر سوال نبرید”.

مثلا ریاضیات درسی است که والدین اغلب به روش های مختلف آن را یاد گرفته اند و یکی از مباحثی ست که اختلاف نظر ایجاد می کند.

برای مقابله با این مشکل، وَکارو برگه هایی برای والدین می فرستد که بتوانند از آن ها استفاده کنند. اکثر مدارس نیز پورتال هایی ارائه می کنند یا سمینارهایی برگزار می کنند تا در مورد محتوایی که در هر مقطع تدریس می شود توضیح دهند.

مسئولیت هایی را به فرزندان خود محول کنید

تکالیف مدرسه به اندازه یادگیری مباحث درسی مهم و ضروری ست.

این بدان معناست که دانش آموزان باید آن را به بهترین نحو انجام دهند، جمع و جورشان کنند و با خود به مدرسه ببرند. یکی از مدارس اورلاندو به تازگی انجام شدن تکالیف به کمک والدین را ممنوع کرده است.

لاهِی می گوید:

اگرچه سخت به نظر می رسد اما ” معلمان به دانش آموزان کمک می کنند تا راهکارهایی را برای به یادآوردن مطالب شان پرورش داده و آن ها را از آن سیستم کوتاه مدت یادآوری های شما دور کند”.

(یادداشتی برای شما: از پیام دادن به معلم برای عکس گرفتن از کلماتی که فرزندتان نمی تواند در کلاس بنویسد دست بردارید).

اگر فرزندتان شکایت می کند که نمی تواند تکالیفش را انجام دهد، اجازه دهید آن را نا تمام رها کرده و چوبش را بخورد. واکارو می گوید:

“زمانی که دانش آموزی تکالیفش را تمام نمی کند یا بیش از حد غلط دارد، اجازه دهید دیرتر آن را انجام دهد یا غلط هایش را اصلاح کند.

“وقتی کم کم زمان های بازی را از دست داد، پیغام را دریافت می کند و خود به خود متوجه جریمه می شود”.

عقب ایستادن کار راحتی نیست، اما در دراز مدت برای شما و فرزندتان مناسب است. پسرم اخیرا روی برگه ریاضی خود سُس سالسا ریخت. معلمش دور لکه قرمز دایره کشید و نوشت:

“لطفا در هنگام انجام تکالیف چیزی نخور”. من این کار را دوست داشتم.

او هم چنین بخاطر دست خط بد، نمره از دست داد و در مورد اضافه کردن جزئیات اضافی به مقالاتش یادداشت هایی دریافت کرد. برای من سخت است که در برابر اصرار او برای عدم استفاده از خودکار قرمز مقاومت کنم اما بازخوردی که از معلمش دریافت می کند بسیار تاثیر گذارتر است.

آرامش تان را حفظ کنید و ادامه دهید

لورا مارکام، متخصص روانشناسی کودک، نویسنده ی “والدین آرام؛ فرزندان شاد: نحوه ی متوقف کردن فریادها و آغاز برقراری ارتباط” می گوید: عدم موفقیت در انجام تکالیف یک راه معمول و طبیعی ست که نشان می دهد بچه ای در انجام تکالیفش با مشکل روبرو شده است.

کودکی که بغض کرده ممکن است فقط نیاز داشته باشد که او را در آغوش بگیرید یا به او بگویید

” ما راه حل را پیدا کرده” و حلش خواهیم کرد. اما اگر مچاله کردن کاغذ او را آرام می کند، به او اجازه دهید این کار را بکند. به او بگویید: “می دانم که ناراحتی”.

سپس به جملات بی ربط او گوش داده و هیچ عکس العملی نشان ندهید. دکتر مارکام می گوید:

“تا زمانی که فرزندتان احساس نکند که حرف هایش شنیده شده شما نمی توانید او را متقاعد کنید که موضوع را از دیدگاه شما نیز بشنود”.

چه می شود اگر شما او را سرزنش کنید؟ اِمی پات مادر سه فرزند در نشویل می گوید:، وقتی پسر سوم ابتداییش از او خواست که کلمه “آورد”را برایش هجی کند بسیار عصبانی شدم.

“من فریاد زدم آ و ر د ، و گفتم مطمئنم که این کلمه بسیار پیش پا افتاده و مربوط به دوره مهد کودک است.

و می گوید: “اما بعدا که با دوستانم صحبت کردم و آن ها گفتند که “آورد” کلمه سختی ست، احساس بسیار بدی داشتم”.

اجازه ندهید فرزندتان فکر کند که تکلیف مدرسه اش را دست کم گرفته اید. من واقعا مجبور شدم “تنفس لاماز” را انجام دهم تا طی انجام “پروژه استرالیای” پسرم نفس کم نیاورم.

دکتر مارکام پیشنهاد می کند، اگر تپش قلب تان بالا رفت، راه بروید، روی صورت خود آب بپاشید یا هر کاری که شما را آرام می کند انجام دهید. سپس بگویید:

“متاسفم من عصبانی شده ام”. فکر می کنم هر دوی ما به استراحت نیاز داریم. یک زمان 10 دقیقه ای تنظیم کنید و اجازه دهید فرزندتان مطالعه یا بازی کند.

وقتی 10 دقیقه تمام شد، بگویید: “بسیار خب، بیا در مورد نحوه انجام این کار با یکدیگر صحبت کنیم، و اگر از پسش بر نیامدیم یادداشتی برای معلمت خواهیم نوشت”.

نکته خوب در مورد تکالیف این است که همیشه فردا (و روز بعدی و روز بعدتری) برای انجام بهتر آن ها وجود دارد.